Een boeiend natuurgebied van Natuurpunt

De Utkerkse Polders

 En ...een vogelaar in wording?

Vakantiegenieten

Een eenzame boom zegt ons telkens opnieuw dag als wij voorbijstappen...
Even in de duinenbosjes stappen en de rust van het windstille pad over ons laten komen. Beter hier dan aan zee....Onze dagopener . Wakkerend wandelend waardoor je wangen gloeien en je tenen en vingers tintelen.Groen zien ontluiken, paddestoelen in allerlei kleuren en vormen zien uitbreiden, hele grote denneappels die gevallen zijn oprapen.De takkenhut van het speelbos, pauze op ons bankje nog net in het zonnetje als die schijnt tenminste. Wiebelend zittend zwevend met je wandelgeschoeide voeten net boven de grond. Ziende kijkend .
Heerlijke momenten om bij te tanken.
De Haan ...een vakantiestekje...

Kriebelhanden om weer te bloggen...maar volhouden?

woensdagnamiddag 4 februari 2014,

Jaja ik laat iets van mij horen...
Ik heb de smaak weer te pakken... Vertrouwde blogs lezen en enkele nieuwe blogs volgen.
Dus waarom niet zelf iets posten( zo heet dat blijkbaar)
Het leven in het huis aan de Leopoldskanaaldijk leeft het leven verder.De akkers krijgen steeds opnieuw hun jaarlijkse gedaanteverwisseling ...van aardappelveld tot maisplantenbos afgewisseld met bietenbladkransen en doodgewoon gras...De weide krijgt af en toe bezoek van grasetende en herkauwende viervoeters van bruin tot zwart gevlekt  en van beige kortpotige vleeskoeien tot mooie langpotige elegante melkkoeien... Gekuifde Kieviten,  roepende scholeksters en opvliegende kauwen wisselen af met de gierende windstoten uit nu vooral zuidwestelijke kant...Als dat geen leven is!

Ons Madou is wat vinniger geworden in haar geblaf naar de passanten fietsers, wandelaars en tractoren van allerlei slag en formaat.Zij is blijkbaar niet op haar muil gevallen wat ik als bewoonster van een huis in een rustige omgeving soms niet zo fijn vind.En haar buurman aan de overkant praat dan maar mee...
Maar ja...Dàt  is dan het bewoond leven zoals daar ook zijn, het gedaver van landbouwgevaartes en het gezoef van de wagens die helaas de rust van toen hebben verminderd...

Aagje,onze enige overgebleven kat mist wel haar pleegoma Saartje en Aagjes eigen zus Teentje is niet meer thuis gekomen.Saartje heeft zich na bijna 20 jaar in stilte teruggetrokken om ergens op een rustig plekje in onze tuin in te slapen.Na de voorbije zomerse zomer die zij als blinde en dove poes nog ten volle en op de tast heeft meegemaakt zag zij blijkbaar de komende winter niet meer zitten.
Het ga je goed in de poezenhemel Saartje...
En 3 nieuwe kippen hebben ons buitengezin vervoegd. Ella, Luna en Olivia zorgen voor lekkere eieren alhoewel hun legnest sinds eergisteren is verlegd.. Het zoeken van een ei in de tuinberg is de boodschap.

En hoe is het met ondergetekende?
Sinds 3 weken zingt zij weer altpartij in haar vroegere oratoriumkoor.. Na zeker 15 jaar minder intensief zingen was haar stemtest toch 'geslaagd'. Heerlijk is dat ...Samen meerstemmig repeteren studeren en genietend leren met de nodige commentaren tussenin. Het zingen met een doel, enkele optredens met mooie orkestwerken in het verschiet. Medezangeressen van toen en nog altijd  trouw lid van het  koor  zeiden dat ik  geen haar veranderd ben. Als dat geen compliment is ...Ik ben blij dat ik die stap heb gezet.

Tijdens de weekends verblijven wij nu meestal in een huisje bij de zee...Meer in mijn volgende post...

eens proberen...

 dag lezers,

Een leuke give away... wie zin heeft ...
...meedoen ...

http://denostalgischenonnevot.blogspot.com/2011/05/give-away.html

nog een goede zondagavond

groeten,
michèle

Even windstil na weekendstormen

Dag vriendenlezers...

Even  bewust tijd maken om te bloggen.
Sinds de paasvakantie eindelijk even "rust maken" en aan mezelf denken.
Elk weekend was ik minstens 1 dag van de twee gebonden aan schoolse verplichtingen; van schoolfeest tot communies en communievoorbereidingen.En ga nog zo nog door tot het eind van de meimaand...

Zondag was ik weer zo "moe"..We hadden ontbijt met de communicanten en hun gezin...Dat is niet van een leien dankje gegaan...soit... Maar je voelt je als leerkracht zo onmachtig en als je die starre en boekdelensprekende gezichten ziet van enkele te kritische ouders die niets goed meer kunnen vinden. en zich blijkbaar niet echt happy voelen tijdens schoolse momenten( wat ik een klein beetje kan aannemen, ontbijt in een leefkamer is toch wel gezelliger dan een ontbijt in een schoolrefter).Gelukkig word je dan toch even blijer van een toffe reactie maar val je nadien weer in dat vacuum, als je  na de afwas en het opruimen van de zaal, moederziel alleen terugrijdt naar huis.

Datzelfde gevoel kwam ook naar boven na mijn eerste eerste communie van 7 mei. Na 2 spannende repetitieweken was die viering  plots een voldaan feit. Zo van "Voilà, dat is het dan en tot  volgend jaar en nu gaan WIJ  feesten...".Zelfs geen gezellig nakaartmoment met de medewerkers maar de kerk weer goed zetten en dan vlug naar huis om te gaan eten om dan straks weer de kerk klaar te zetten voor de parochiemis..Zelfs dat leek mij voor hen een sleur...

Wat voelde ik me toen eenzaam en opgebrand ...Had dit dan allemaal geen zin??? Was het maar iets dat erbij kwam?Hebben wij dat weer goed gedaan voor het imago van de school??? Was het "dit" dat telde??? Was het de groepsfoto van de  eerste klassertjes van de school  op de trden van de kerk of was het  toch die  bevestiging van " lieve mama en papa  kijk wat ik nu al kan na mijn eerste leerjaar"??? Hebben de kinderen dan  toch geen  stap gezet op die tweede trede van de grote- mensen -wereld-trap? Waarom was ik hier, waarvoor had ik mij weer gegeven????

Toen wist ik het niet meer...Uitgeput, leeg, alleen en baalgevoelens op een met zon overgoten zaterdag...Wat was er met mij aan de hand?!

Dit gevoel blijft sluimeren en  flakkert soms weer even op( vooral 's nachts al ik weer eens wakker lig te liggen zondermeer ... ) Toch wil ik  positief blijven en verder doen .Want , waarden bijbrengen blijft nog altijd een van de belangrijkste taken voor de collega's zedenleer en godsdienst.Waarden die soms met de voeten worden getreden en vergeten worden.Waarden die weer van onder 't stof kunnen worden bovengehaald.

Positief denken met een optimistische kijk.Op naar mijn volgende communieviering en dan rust, rust en nog eens rust...Normale lessen kunnen geven over die waarden...Geen lessen meer moeten geven in teken van een  " imago"  

Tot de volgende...

michèle

Wat een heerlijke tijd...

Ik was vroeg op vandaag.Met dit heerlijk lenteweer kan een mens niet blijven liggen.Het was nog fris deze morgen.Langzaamaan werd het huisleven wakker.Madou kneep eventjes een oog open om te zien wie van haar 3 mensenmaatjes opstond.Oh ,dacht ze, 't baasje is nog niet op dus doe ik maar mijn ogen weer toe...Ik deed de keukendeur open nam een kopje van de gedekte ontbijttafel en schonk mij  koffie in( jaja wij hebben een koffiezet met timer, o zo handig als je 's ochtends vroeg moet wakkeren.) Ik installeerde mij in onze enige oorfauteuil en nipte van mijn koffie.Ik had de deur op een kier gezet en ja..wie kwam daar al stretchend binnen?Ons madou..Toch maar opstaan, dacht ze, 't vrouwtje gezelschap houden.Even geeuwdag gezegd en dan is ze aan mijn voeten komen liggen.Lekker gezellig .

Het was nog wat schemerachtig buiten maar al veel leven.Teentje ons poes zat binnen te gluren en toonde duidelijk aan dat ook zij naar binnen wilde.Ik wilde nog even rustig blijven zitten. want jonge en levendige poesspringers in huis kan ik nog niet zo goed aan 's morgens.Saartje, onze omapoes zat te miauwen aan de schuifdeur en Aagje had zich naast Teentje gezet en wqs ook met haar pootjes aan het tonen dat zij binnen wilde

De trap kraakte...aha manlief was ook al wakker.Ons Madou had hem ook gehoord.en ging zich aan de deur zetten .Manlief moest nog even bekomen met hetzelfde ritueel, koffie inschenken en dan naar buiten voor een eerste sigaret.

We hebben samen ontbeten en genoten van de ochtend.Madou hield ons gezelschap onder de keukentafel en aan ons voeten.Tegen half acht is manlief vertrokken naar twerk.

Zulke kleine momenten zijn echt te koesteren.langzaamaan wakker worden met af en toe een woord, stille wenken die begrepen worden,  kortom gewoon samen zijn. . Vooral als daarbij het eerste ochtendlicht de leefkamer inpriemt en het terracottaoranje van de wanden in de leefkamer benadrukt.

Geniet ook van jullie lentedag en tot de volgende...

michèle

tandpijn

Was me dat een week zeg...kreun...tandpijn met pijnscheuten tot in mijn hoofd, kaakbeengewricht,keel en klieren...Me geholpen met pijnstillers...Soms 3 per dag en 's nachts nog eentje erbij...Ik die zelden of nooit pijnstillers inneem.Wat was ik diep gevallen.Mijn pijngrens lag blijkbaar heel laag. En maar de tandarts proberen te bereiken...vruchteloos...Hoe meer ik belde hoe meer die pijn de kop op stak en hoe wanhopiger ik werd. Om de muren op te lopen Ten einde raad  heb ik dan maar een bericht ingesproken .
Tot ... woensdagmiddag...Jaaa!!! verbinding... "Kom maar om kwart voor vier, ik heb een gaatje tussenin.".Ik was natuurlijk blij als een klein kind...Fotootje genomen ; ontsteking.De tandarts kon voorlopig niets doen.Zij heeft me een antibioticum voorgeschreven en een sterkere pijnstiller. Oh nee, dacht ik, hoe lang zal ik die pijn nog moeten doorbijten...
Deze avond gaat het beter.Het antibioticum werkt al en de nieuwe pijnstiller houdt mij toch een halve dag pijnvrij. Er is hoop ..Donderdag wordt mijn tand getrokken want.die is helaas verloren. De  laatste rechterachtertand is blijkbaar doormidden gebroken tot op het tandvlees.Het oplappen zal niet helpen.
Maar,.tot grote verwondering zit er nog een wijsheidstand te wachten. 't Verstand komt met de jaren????

tot de volgende

michèle