Even windstil na weekendstormen

Dag vriendenlezers...

Even  bewust tijd maken om te bloggen.
Sinds de paasvakantie eindelijk even "rust maken" en aan mezelf denken.
Elk weekend was ik minstens 1 dag van de twee gebonden aan schoolse verplichtingen; van schoolfeest tot communies en communievoorbereidingen.En ga nog zo nog door tot het eind van de meimaand...

Zondag was ik weer zo "moe"..We hadden ontbijt met de communicanten en hun gezin...Dat is niet van een leien dankje gegaan...soit... Maar je voelt je als leerkracht zo onmachtig en als je die starre en boekdelensprekende gezichten ziet van enkele te kritische ouders die niets goed meer kunnen vinden. en zich blijkbaar niet echt happy voelen tijdens schoolse momenten( wat ik een klein beetje kan aannemen, ontbijt in een leefkamer is toch wel gezelliger dan een ontbijt in een schoolrefter).Gelukkig word je dan toch even blijer van een toffe reactie maar val je nadien weer in dat vacuum, als je  na de afwas en het opruimen van de zaal, moederziel alleen terugrijdt naar huis.

Datzelfde gevoel kwam ook naar boven na mijn eerste eerste communie van 7 mei. Na 2 spannende repetitieweken was die viering  plots een voldaan feit. Zo van "Voilà, dat is het dan en tot  volgend jaar en nu gaan WIJ  feesten...".Zelfs geen gezellig nakaartmoment met de medewerkers maar de kerk weer goed zetten en dan vlug naar huis om te gaan eten om dan straks weer de kerk klaar te zetten voor de parochiemis..Zelfs dat leek mij voor hen een sleur...

Wat voelde ik me toen eenzaam en opgebrand ...Had dit dan allemaal geen zin??? Was het maar iets dat erbij kwam?Hebben wij dat weer goed gedaan voor het imago van de school??? Was het "dit" dat telde??? Was het de groepsfoto van de  eerste klassertjes van de school  op de trden van de kerk of was het  toch die  bevestiging van " lieve mama en papa  kijk wat ik nu al kan na mijn eerste leerjaar"??? Hebben de kinderen dan  toch geen  stap gezet op die tweede trede van de grote- mensen -wereld-trap? Waarom was ik hier, waarvoor had ik mij weer gegeven????

Toen wist ik het niet meer...Uitgeput, leeg, alleen en baalgevoelens op een met zon overgoten zaterdag...Wat was er met mij aan de hand?!

Dit gevoel blijft sluimeren en  flakkert soms weer even op( vooral 's nachts al ik weer eens wakker lig te liggen zondermeer ... ) Toch wil ik  positief blijven en verder doen .Want , waarden bijbrengen blijft nog altijd een van de belangrijkste taken voor de collega's zedenleer en godsdienst.Waarden die soms met de voeten worden getreden en vergeten worden.Waarden die weer van onder 't stof kunnen worden bovengehaald.

Positief denken met een optimistische kijk.Op naar mijn volgende communieviering en dan rust, rust en nog eens rust...Normale lessen kunnen geven over die waarden...Geen lessen meer moeten geven in teken van een  " imago"  

Tot de volgende...

michèle